I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Brzegu

„Berlin padnie – a linia Gustawa nie padnie” – miał powiedzieć dowódca wojsk niemieckich we Włoszech feldmarszałek Albert Kesselring. Przez kilka pierwszych miesięcy 1944 r. wydawało się to tragiczną prawdą. U podnóży obwarowań niemieckich w środkowych Apeninach opartych o szczyt Monte Cassino legło wiele tysięcy żołnierzy angielskich, amerykańskich, nowozelandzkich, kanadyjskich, francuskich i hinduskich szturmujących bunkry i forty bronione przez doborowe jednostki niemieckich komandosów. Tak działo się do maja, gdy do boju o niezdobyty dotąd szczyt Monte Cassino został wprowadzony II Korpus Polski gen. Władysława Andersa. Żołnierze, którym przyszło wykonać zadanie, które okazało się ponad siły świeżych i dobrze wyszkolonych jednostek alianckich, byli weteranami kampanii wrześniowej, ale też i młodymi chłopcami bez doświadczenia bojowego, którzy przeszli ciężką katorgę w syberyjskich łagrach, a następnie długą drogę przez Kazachstan, Irak, Iran Syrię, Palestynę, by podobnie jak ich dziadowie sprzed 150 lat zacząć marsz „z ziemi włoskiej do Polski”. Mimo zaciętej niemieckiej obrony, wzgórze Monte Cassino zostało przez Polaków zdobyte. 18 maja 1944 r. o godzinie 9.50 patrol ppor. Kazimierza Gurbiela z 12. pułku ułanów Podolskich wywiesił na ruinach klasztoru polski proporczyk na szczycie Monte Cassino. O godzinie 12.00 p z polecenia dowódcy dywizji gen. bryg. Bronisława Ducha plut. Emil Czech z 3. batalionu saperów 3. Dywizji Strzelców Karpackich odegrał na szczycie hejnał mariacki.

II Korpus Polski stracił 923 poległych i 3 276 rannych, ale zdobycie Monte Cassino przez Polaków rozsławiło ponownie imię Polski w świecie. Korespondent "Chicago Tribune" we Włoszech w maju 1944 r. pisał: „Staliśmy wszyscy w milczeniu, salutując flagę polską, która stała się w tej chwili flagą wszystkich Zjednoczonych Narodów”.